คุณรู้หรือไม่ว่าตารางเวลาชีวิตประจำวันของทหารนั้นยอดเยี่ยมขนาดไหน?

คนที่จะได้ชื่อว่าเป็นทหารอย่างเต็มตัวนั้นต้องผ่านการฝึกฝนทั้งทางด้านร่างกาย จิตใจ ให้มีความแข็งแกร่ง มีระเบียบวินัย อดทน เพื่อทำงานรับใช้ชาติ หรือ ปฏิบัติภารกิจสำคัญที่ได้รับมอบหมาย ตารางเวลาในชีวิตประจำวันของเหล่าทหารนั้นช่างยอดเยี่ยม เรามาดูกันดีกว่าว่าวันๆหนึ่ง ทหารบกต้องตื่นกี่โมง นอนกี่โมง และ ทำอะไรกันบ้างในแต่ล่ะวัน

05 : 30 น. เป็นเวลาที่ทหารบกต้องตื่นนอนแล้วนะ ทำภารกิจส่วนตัว ล้างหน้า , แปรงฟัน

05:45 – 06:15 น. เข้าแถวเพื่อออกกำลังกาย และ วิ่ง

07:15 น. ทานอาหารเช้าที่มีประโยชน์ให้ท้องอิ่ม

08:00 น. เข้าแถวเคารพธงชาติ อัญเชิญธงขึ้นสู่ยอดเสา

08:30 น. เข้าแถวในตอนเช้า เพื่อฟังคำชี้แจง แจกตารางงาน , ตารางฝึก

09:00 – 11:30 น. ทำตามตารางงาน หรือ ทำตามคำสั่ง ที่ได้รับมอบหมาย โดยแบ่งเป็น งานในอาคาร และ งานกลางแจ้ง

งานในอาคาร เช่น ถ่ายเอกสาร , ชงกาแฟ , เดินเอกสารตามห้องต่างๆ , ซื้ออาหารจำนวนมาก เป็นต้น

งานกลางแจ้ง เช่น กวาดใบไม้ , ตัดหญ้า , เลี้ยงหมาดูแลแมว, ล้างรถนายทหารชั้นผู้ใหญ่ เป็นต้น

11:30 – 13:00 น. ทานอาหารกลางวันเติมพลัง พร้อมกับ พักผ่อนตามอัธยาศัย

13:00 – 16:00 น. ทำงานเหมือนในตอนเช้า แต่จะเบากว่า ไม่ต้องตากแดด ไม่ร้อน

16:30 – 17:15 น. เข้าแถวฝีกอาวุธ พร้อมกับออกกำลังกายในช่วงเย็น

17:30 น. ทานอาหารเย็น

18:00 น. เข้าแถวเคารพธงชาติ อัญเชิญธงลง

19 : 00 น. เข้าแถวภาคค่ำ ฟังคำชี้แจงในเรื่องต่างๆจัดแบ่งเวลาการเข้าเวรยาม

20 : 30 น. สวดมนต์ทำจิตใจให้สงบเตรียมตัวนอน

21 : 00 น. นอนหลับผักผ่อนฝันดีตลอดคืน เพื่อเตรียมตัวทำงานในวันถัดไป

ในส่วนของการซ้อมอาวุธทุกประเภทนั้นจะทำตามตารางฝึกประจำปี ปีล่ะ 2 – 3 ครั้ง

ตอนเด็กๆเราคงเคยได้ยินคำว่า ท.ทหารอดทน ซึ่งมันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ เพราะ ตามประสบการณ์ขอแต่ล่ะคนที่ได้รับการฝึกมา ขอบอกว่าในช่วง 3 เดือนแรก เหนื่อยและโหดมากๆ ระดับการฝึกจะเริ่มจากเบาไปหาหนัก การฝึกทหารนั้นอาจทำให้คนไม่เคยอยู่ในกฎระเบียบ กลับกลายมาเป็นคนมีระเบียบวินัยมากขึ้น อดทนต่ออุปสรรคต่างๆ ได้ดียิ่งขึ้น รวมถึง การเปลี่ยนแปลงทางด้านร่างกาย แข็งแรงขึ้น มีมัดกล้ามขึ้นหน้าท้องมีซิกแพ็ค ผิวเข้มขึ้น เพราะผลจากการฝึกที่ต้องตากแดด งานนี้ถึงจะเหนื่อยแต่ก็ได้รับผลตอบแทนดีงามอย่างแน่นอน เรียกได้ว่ามันจะเป็นประสบการณ์ที่ดีครั้งหนึ่งในชีวิตให้เราได้จดจำ บอกเล่าเรื่องราวนี้แก่ลูกหลาน สืบต่อไปว่า ครั้งหนึ่ง เราได้ถือปืน และ ได้รับใช้ชาติ